Μαζί με τα παιδιά του Νηπιαγωγείου μας και του Παιδικού Σταθμού γιορτάσαμε την 25η Μαρτίου.
Διπλή γιορτή, διπλή χαρά.
Ημέρα ορόσημο για την πατρίδα μας, την Ορθοδοξία μας και τους απανταχού Έλληνες.
Ημέρα που μας θυμίζει τις αξίες και τα ιδανικά της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας.
Πετύχαμε πολλά μέσα σε αυτά τα 200 χρόνια και ενωμένοι θα προχωρήσουμε στο μέλλον, περήφανοι για το παρελθόν μας, σίγουροι για όσα μπορούμε να πετύχουμε.
Αυτή τη γιορτινή μέρα σας αφιερώνουμε ένα παραμύθι από την Αγγελική Βαρελλά γεμάτο νόημα για τη σημερινή ημέρα.
Ελπίζουμε να το απολαύσετε με τα παιδιά σας.
ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 1821
Ποιο να’ ναι, άραγε, το χελιδόνι της 25ης Μαρτίου 1821; Θα σας πω ευθύς αμέσως… Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από διακόσια χρόνια, ήταν ένα χελιδόνι που είχε μόλις επιστρέψει στον Χελμό, στα Καλάβρυτα, από τον Νότο, όπου είχε κατέβει να ξεχειμωνιάσει. Κάθισε να ξαποστάσει κι ευχόταν να βρει στη θέση της τη φωλιά του, που ‘χε χτισμένη από παλιά μέσα στον θόλο του καμπαναριού της Αγίας Λαύρας. Και τότε, κάτι του τράβηξε την προσοχή! Μια ομάδα κλεφτών, που τραγουδούσε: «Πιάστε τους φίλους τους ‘μπιστούς και τους παλιούς κουμπάρους, ώστε να πάρει η άνοιξη, να ‘ρθει το καλοκαίρι, ν’ ανοίξει ο γράβος κι η οξιά, ν’ ανθίσει το σφεντάμι, να βγουν οι βλάχοι στα βουνά, να βγουν οι βλαχοπούλες, να βγουν και τα βλαχόπουλα λαλώντας τις φλογέρες». Σαν να το ‘χε ξανακούσει το τραγούδι το χελιδόνι, πριν φύγει για τις ζέστες.
Πέταξε πάνω από τον Βουραϊκό, προς τη μονή, κι άκουσε κι άλλο τραγούδι, από ένα καλογεράκι τούτη τη φορά: «Παιδιά, για μεταλάβετε, για ξομολογηθείτε, δεν είν’ ο περσινός καιρός κι ο φετινός χειμώνας. Γιατ’ ήρθε η άνοιξη πικρή και μαύρο καλοκαίρι, γιατί σηκώθη πόλεμος και πολεμάν τους Τούρκους. Να διώξουμε όλη την Τουρκιά ή να χαθούμε ούλοι».
Το χελιδόνι ήταν μόνο ένα πουλί· δεν καταλάβαινε πως ξημέρωνε μια μέρα διαφορετική, έπειτα από 400 χρόνια νύχτας. Δεν ήξερε πως ξημέρωνε η 25η Μαρτίου του 1821. Απλώς βιαζόταν να βρει τη φωλιά του· μα αισθανόταν κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα, κάτι που δεν μπορούσε να εξηγήσει μέσα του. Μυστικά. Θάρρος. Ελπίδα. Γύρω του όλοι, κλέφτες και καλόγεροι, τραγουδούσαν για την άνοιξη και για τη λευτεριά. Κι αυτό το λάβαρο, το χρυσοκεντημένο, εκεί πάνω, στη Μονή, σαν κάπου να το ‘χε ξαναδεί! Πολύ παράξενα πράγματα έκρυβε τούτη η άνοιξη… Τουλάχιστον, η φωλιά του ήταν στη θέση της κι απ’ τη χαρά του, το χελιδόνι άρχισε τα χελιδονίσματα. Και τότε το είδαν και τα παιδιά, σαν οιωνό.
Ζύγωνε η ώρα της λευτεριάς…
